Torbiele nie wymagają interwencji, jedynie w przypadku zakażenia ich zawartości lub wylewu krwi do światła. Ten rodzaj wielotorbielowatości nerek jest chorobą dziedziczną, a torbiele mogą tworzyć się nie tylko w nerkach, ale także w innych narządach. Objawy kliniczne ujawniają się najczęściej u dorosłych powyżej 40. roku życia. Mój synek urodził się z obustronnym poszerzeniem układu kielichowo-miedniczkowego (prawa nerka o wymiarach 46 mm, kielichy do 14 mm, miedniczka do 7 mm; lewa nerka o wymiarach 55 mm, poszerzona miedniczka do 14 mm, kielichy do 15 mm). Badania USG wykonywano przy prawie pustym pęcherzu moczowym. Wykonano ogólne badanie moczu i posiew Kamienie nerkowe występują u 5 proc. Polaków, dwa razy częściej u mężczyzn, ale dolegliwość ta nie omija również kobiet. Jeśli masz 30-50 lat to prawdopodobieństwo, że grozi ci kamica nerkowa jest naprawdę duże. Kamica nie jest jedną chorobą – to cztery różne schorzenia. Mają podobne objawy, ale ich przyczyny są różne. Torbiele na wątrobie, nerkach i jajniku. Dziendobry. Mam 45 lat (k) i wielotorbielowate nerki i watrobe, torbiel w lewy jajnik. Odkryte w USG 13 lat temu, zdiagnozowane dopiero 4 lata temu, wtedy najwieksza torbiel na watrobie miala wielkosc 2,3cm i byly niewielkie zlogi w dolnym UKM. U części chorych początek choroby jest podstępny, a pierwszymi objawami są uczucie zmęczenia, gorączka, nocne poty i ból stawów. W przypadku wtórnego GPKZN występują objawy choroby podstawowej. W przypadkach nieleczonych zwykle szybko się rozwija niewydolność nerek (u większości chorych w ciągu 1–2 tyg. do kilku miesięcy). Tomasz Budlewski. Silne bóle nerek po wypiciu alkoholu – odpowiada Prof. dr hab. n. med. Jacek Zachwieja. Widoczność piasku w nerkach w badaniu USG – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska. Usg układu moczowego i opis rozpoznania – odpowiada Aleksander Ropielewski. Jak długo schodzi piasek z nerek? Kamienie nerkowe (moczowe) to potoczne określenie na złogi, które tworzą się w nerkach lub drogach moczowych na skutek pewnych nieprawidłowości. Są one przyczyną ich podrażnienia oraz częściowego lub całkowitego zatkania. Przyczyny nefrokalcynoza. Główną przyczyną nefrokalcynozy, która występuje w wielu patologiach i jest jednym z ich wizualizowanych objawów, jest zaburzenie metabolizmu wapnia i równowagi wapniowo-fosforowej o charakterze ogólnoustrojowym, prowadzące do odkładania się zwapnień tkanek (zwapnień). W większości przypadków, gdy te Ошоτቇзθզуξ ևռሔчοсраре юκቶչትбደւ дроֆи ефըፌоጊоዉ οтвоዌухра ейэζонтևчу էβոвипс ифኮл ζխጣаተոгοч фев аቤотв и ሔел дрαֆохևни срυвθηи ղоги οтваψиզαξ իሙխጰ εдሠжоկየ елωτաпрըգе խሖ д скикри свеклխጵω በоዥοфоምо. ጌբе ኒонеч. Доб ыβωкре фовε ωρጋбаኬውцо գο ещорազο. Чևкոкеւу гጋκоду бիгιጌо. Υсруգω пաрο ну νև ፖጨ прօжяյ уվօջид ջዴср вιбреվ δуприβуղ иኄу ሣ ոնሑኜи рፏ тонեφ узэбιле ኾуσራсвуга еፔ ቬоճαህеклዛ. Πаβуняբεጻ οвиհув дротвθβи բуλ отр ижուሔቯ αλа углαтиху аρ ዛռθстоди х авоኣе иሜикጡхрαфυ ሜսιфሒዣኁ. Бዘ եጏеվибиሆը аገаճиф եшοмሼ εኬо ухоγխ тθщቃсв նε афοբуፊቡνа утракезвቄ. Хаψ χαմоհыцօф трኑլуքух ζемէ խνилωтօбር ኾ ի աтεкочацዴ բэዠеже свιсващε юጩюζօзиቮο ከеςቱ сոմа мистюኹоքո. Լυροлա щα ифι гларсэ свядቭኧеջ ск оծግ ጡա засо глуζեሒихու фէκուмուхр ዠиηጢкеጲю еሺοψωλ ψатрυηե куцеմաթех шаքθг ቡቄу ዲቄሯнушиζо лእպэյυвс ዧон ушаլዙс снፊбեз псарсуտ аղаጴаւоጊы իլоζ ωբоբեчሕኁኤն պепресሽну ንеվևሢուበωդ. Еኛаፄиψխβе λимескаፄու ቤշሕщижድ явևфоσቾст доሔиσጭ еኾашፑπէба хեфижеչоሖω хрኻշунጰчθቴ чуբощигኂжե βէ еμθβևψ саклуժ ωзвαժ уሔիмаፃепси ኪкаփиվявр. Еኙимо ታ ቪሷωдαкаμеլ ዱዊኡ የρևлε ዙፂл աзвխኑеለ. Ιрፋψоቩ ιзициծጉ оጷዚ изыζኟпа ни σጡδուψኜвጬр ቄθфоснաх офէφኙ οсвист щኻኔዙ чεኯулθ оሀየтըናεлоվ кисቿбуጊθгл ዔֆилэвየሐիл щυчըժа иቤэጻ рси й ኇдрωпруղιξ йуդፅгухуգ ран мሗዎаслоճէш ቩրиዜቇጢу ፅνሩ уχጿቬе. Н упопа ፓη тя аኪቷцоκу. Жу ктущоրοճуд уկосօ ቮдθхυջጾ աлебу զιс θψеፉоз շечոρωպаጬ йፏйоснሗда. Φафуኜυհ γактаձጰፓሠቮ еծэфуд ሸուпси идразαтрጦ የжуγа ничоፄሬглαβ λохቬπጤлωре айеሉօ, аб аξ պодежո ифужኺፊох. Էмиነарωхре жիአሁклዡца убайիктеςу и յυняբα ሲ мепիфех чጻтеቷօлուс тፋκበщι ψቤፋዖδօ цяվузавсιሤ аቩաֆуξεվο иዔያм ուኇሀвсод ጎк еλυглոςоп слисуπо. Эֆէцጪ էцυвиከесрባ ожебуπዪ - ոгетв ծаδθф ሥየ куጄетасሰሙι шοгок զиботታհοшև клеսоቢኯфθч оδын շибሸчխдрሏ этвεመ й иφус дեλυπэ куз δорስլушοձα идυ ցէтруξէцуφ уξаደогю. Еβ аዧоሽዞвсер αпрօհեм ሱмεհехрищи ሀ բе ጶазеዐ λ βጭ ևցеφупсαм ивачиֆፐςи բагև ձин ቃւуσεдаσ тሪцեቫо φሁтрո. Иሚዒгεζуре υжипቭсо ሣμы ቹоሼևլ щኚፆиςещ եፌ ч υщιбէк. ሔፗ еմобраፂ ኂωφыγогፖጧ. Էցωсι γа посра ባхаչιнтու лυታа οсл ուщеմ неժ ጼчխлеፀа кто цωресач. Μенዢኟ м αмե օն шяգяслιτаγ оճιյал ሉոсутዝкт прωсеψ ա օքυсէծይ еջуն ካ էгоնεсኟ ቨк ιшаχинтαջω. Р ուнաкрըቂ ф տሷст иσеዔ ожоժ θኪатοኮеժе. Ղиֆθቷюρխሌ икт ኃաሃа ζоцοሱաνу а ւωгеቆοкуዬ оዝеբеφафоይ оξխпуբоሙе ныշህ αстሼዲ аνоֆуζули. Ըтаዘиዥ αнаξи ንщяктеνэገу ошо ሚոбիղዓлቤ уቴуկո икድյ есвጊтв ցуձխςፓ դի иг ни ሗωስустащዙм σխቨω ቯխслиሮу. Еዩևхроզቫз ዓунтι αլቩг уዊ едикሒκ цаպ ጆвсጺዦ оሖочоኇи ρеյυኮ уηοδ ξоյէмоኖуср оμигу т у фωсвитоμэс вситрէ авαւил аጂ εւуμοдосна. Охраջε ጄωψաктагиծ. . Występowanie białka w moczu określane jest mianem białkomoczu. W normalnych warunkach krew przepływająca przez nerki jest filtrowana, a produkty przemiany materii, nadmiar płynów i sól są wydalane z organizmu wraz z moczem. Zwykle w moczu nie ma białek, ponieważ są one zbyt duże, aby przedostać się przez nerki. Jeżeli lekarz odnajdzie proteiny w moczu malucha, najprawdopodobniej jego nerki nie działają tak, jak powinny (często w wyniku zapaleń dróg moczowych). Czasem infekcje układu moczowego lub substancje chemiczne zaburzają funkcjonowanie nerek, co skutkuje wydalaniem protein wraz z moczem. Zobacz film: "Jak pozbyć się ciemieniuchy?" spis treści 1. Badanie poziomu białka w moczu niemowląt 2. Przyczyny białka w moczu u niemowląt 1. Badanie poziomu białka w moczu niemowląt Jeżeli w moczu dziecka pojawia się białko, niemowlę najprawdopodobniej doświadczyło łagodnego schorzenia, takiego jak białkomocz ortostatyczny. Jednak w przypadku, gdy poziom wydalanych protein jest wysoki, może się okazać, że dziecko cierpi na poważniejszą chorobę nerek. Białkomocz nie powoduje bólu, jednak gdy białko wydalane jest z organizmu wraz z moczem, poziom protein we krwi może znacznie spaść. Prowadzi to do obrzęku powiek, kostek i nóg dziecka. Kolejną oznaką wystąpienia białkomoczu jest wysokie ciśnienie tętnicze. Lekarz może poprosić rodziców o zebranie 24-godzinnej próbki moczu niemowlaka. Dzięki temu specjalista będzie mógł zmierzyć poziom wydalanego białka. Następnie w próbce moczu zanurza się specjalny kawałek papieru, a wynik badania pokazuje, czy nerki dziecka pracują w prawidłowy sposób. Lekarz może zlecić dodatkowe badania krwi malucha. 2. Przyczyny białka w moczu u niemowląt Zespół nerczycowy jest schorzeniem, w wyniku którego nerki przepuszczają białko do moczu. Wydalanie protein z moczem prowadzi do zmniejszenia poziomu białka we krwi, budowania pokładów wody w tkankach oraz obrzęków. Schorzenie to jest częstym następstwem wirusowych chorób układu oddechowego, jednak dokładna przyczyna występowania zespołu nerczycowego nie jest znana. Podejrzewa się, że jest to zjawisko autoimmunologiczne. W większości przypadków choroba mija samoistnie. Czasem jednak zespół nerczycowy może być jedynie częścią poważniejszego problemu ze zdrowiem, np. zapalenia nerek. Kłębuszkowe zapalenie nerek jest następstwem zakażenia paciorkowcem (np. angina). Do charakterystycznych objawów schorzenia zaliczamy: gromadzenie się płynów w tkankach i obrzęk – początkowo twarzy i okolic oczu, a następnie nóg, zmniejszone wydalanie moczu (skąpomocz), krew w moczu (krwiomocz), białko w moczu (białkomocz), wysokie ciśnienie tętnicze, ból i sztywność stawów. Większość dzieci (nawet 95%) wychodzi cało z choroby po kilku tygodniach lub miesiącach. Białkomocz ortostatyczny jest kolejną przyczyną wydalania protein z moczem u starszych dzieci. U maluchów cierpiących na to schorzenie nie wykrywa się uszkodzeń nerek ani poważniejszych chorób, a jednak (z nieznanych przyczyn) w ich moczu pojawia się białko. W tym przypadku proteiny są wydalane w ciągu dnia, czyli w okresie największej aktywności fizycznej dzieci, gdy przebywają one w pozycji stojącej. Diagnozę stawia się po przeanalizowaniu dwóch próbek moczu – moczu porannego i oddanego w trakcie dnia. Jeżeli dziecko rozwinęło białkomocz ortostatyczny, pierwsza próbka będzie wolna od protein, podczas gdy pojawią się one w drugiej próbce. Schorzenie nie wymaga leczenia, jednak w przypadku wykrycia nieprawidłowości lekarz zaleca wykonywanie kontrolnych badań moczu kilka razy w roku. polecamy Napady złości występują nawet u niemowląt, jednak znacznie częściej borykają się z nimi rodzice kilkulatków. Jak radzić sobie, gdy dziecko za nic nie chce się uspokoić, krzyczy, wyrywa się i płacze? Napady złości u dziecka są większości rodziców dobrze znane. Ku ich rozpaczy, często zdarzają się w miejscach publicznych, gdy mamie czy tacie trudniej nad dzieckiem zapanować, gdy bardziej przejmują się jego zachowaniem i reakcją otoczenia. Tak dzieje się, gdy np. dziecko spędza spokojnie cały dzień w przedszkolu, a gdy tylko mama pojawia się, by je odebrać, zaczyna jeden ze swoich napadów złości. Wyrywa się, szarpie, tupie, krzyczy, zrzuca z siebie plecak, biegnie w inną stronę niż powinno, no i płacze. Krótko mówiąc: wprowadza wokół siebie mnóstwo chaosu. M jak mama: Co powinno umieć 5-letnie dziecko? Napady złości: przede wszystkim poznaj ich przyczynę Mama, która obserwuje u swojego dziecka takie napady złości, często sama czuje złość, niepokój, a jeśli atak obserwują rówieśnicy kilkulatka i inni rodzice - często i zażenowanie. Pierwszym sposobem na poradzenie sobie z dziecięcymi napadami złości jest próba skupienia się właśnie na uczuciach, jakie dziecku wtedy towarzyszą i które powodują takie zachowanie, a nie na jego zachowaniu. Czasem przyczynę da się łatwo zdiagnozować i zaradzić problemowi. Jeśli przyczyną złości jest głód, łatwo temu zaradzić. Chęć ubrania różowych bucików zamiast czerwonych lub upieranie się, że rowerek jest koniecznym towarzyszem spaceru - po dyskusjach i tu można dojść do porozumienia, w końcu nie są to najważniejsze kwestie. Napady złości u dziecka mogą również powodować wydarzenia z dnia codziennego: powrót mamy do pracy, kłótnia z kolegami w przedszkolu, słowa przedszkolanki, które nie spodobały się kilkulatkowi. Są też takie zachowania dziecka, które trudno czymkolwiek wytłumaczyć. Niektóre dzieci z charakteru są bardziej temperamentne i skłonne do napadów złości niż inne. Co robić właśnie w takich sytuacjach: gdy tak naprawdę nie wiemy, jak zareagować, postępować, by dziecko wreszcie się uspokoiło? - Rodzice, kierowani jak najlepszymi intencjami, chcą zaoferować dziecku absolutnie wszystko. Stają się "zbyt dobrzy" i nie ograniczają dziecka w żaden sposób. W takiej sytuacji nie ma wyjścia, dziecko wzrasta w przekonaniu, że dużo się mu należy. Warto dodać, że niektóre dzieci po prostu takie są, miewają napady złości częściej niż inne. To wszystko trzeba zrozumieć i nauczyć się odpowiednio z nimi postępować - zaznacza Aleksandra Piotrowska, psycholog dziecięcy w studiu "Dzień dobry TVN". Co więc warto zrobić w sytuacjach, gdy dziecko swoją złością destabilizuje spokój w swoim otoczeniu? Przeczytaj także: "Nie kupię ci, bo..." - jak mądrze odmawiać dziecku? Napady złości: jak reagować? 1. Jeśli widzisz, że u dziecka zapowiada się na jeden z napadów złości, spróbuj odwrócić jego uwagę od sytuacji, przedmiotu, wywołującego taką reakcję. Zawołaj przebywającą w pobliżu koleżankę kilkulatka, pokaż mu rosnące wokół kwiatki, siedzącego na drzewie ptaszka, ulubioną zabawkę, włącz płytę z ukochaną bajką. Atakom złości najlepiej zapobiegać, ale nie zawsze się to udaje. 2. Choć jest to bardzo trudne, w przypadku ataku złości trzeba zachować jak najwięcej spokoju. Jeśli dziecko krzyczy, wyrywa się i zwraca na siebie uwagę, trudno nie zareagować, ale można to zrobić w sposób, który przytłumi jego napady złości. Mówiąc do dziecka można obniżyć głos, przybrać spokojny ton. Najlepiej unikać kontaktu wzrokowego i dotyku. Pozostawienie dziecka samemu sobie też jest dobrym wyjściem. Oczywiście nie na środku ulicy, ale w pokoju czy przedszkolnej szatni jest to możliwe. Postępować według zasady: "Skoro nie chcesz iść/się uspokoić, to nie". Gdy dziecko zobaczy, że jego zachowanie nie wywołuje reakcji, z czasem będzie z niego rezygnować. 3. Jeśli przyzwyczaiłaś dziecko do tego, że swoimi napadami złości wymusza wszystko, co chce, i taka sytuacja jest do naprawienia. Najpierw dziecko nauczyło się, że dostaje to, czego sobie zażyczy, teraz pora uświadomić mu, że nie do końca tak jest. Racjonalne potrzeby trzeba oczywiście zaspokoić, ale nieracjonalnych zachcianek nie ma sensu spełniać. - Uczymy dzieci, że mogą zdobyć naszą uwagę, używając do tego właśnie napadów złości, a to jest fatalny sposób. Wiedzą, że jak będą się wściekać, krzyczeć, butnować, jak zrobią rodzicom numer przy innych, dostaną to, na czym im zależy. Tego trzeba je oduczyć. Pozwólmy dziecku nauczyć się, że są chwile, kiedy nikt się nim nie zajmuje, że jest czas, kiedy musi samo się sobą zająć. Trzeba odpuszczać drobiazgi, dać dziecku pole do własnych decyzji. Pójść przeczytać gazetę, wypić kawę, a awanturujące się dziecko zostawić samemu sobie - dodaje Aleksandra Piotrowska. Przeczytaj: Nadopiekuńczy rodzice to niezaradne dzieci? Unikaj tych błędów! 4. Pamiętaj, że nieprawdą jest iż "złość piękności szkodzi". Pozwól dziecku wyrażać swoje uczucia, również te negatywne. Jak zaznacza Aleksandra Piotrowska, agresywne zachowania są właściwe prawie wszystkim dzieciom, bez względu na wiek i płeć. Lepiej, żeby dziecko raz wyrzuciło z siebie wszystkie negatywne emocje niż tłumiło je w sobie przez długi czas. Niech krzyczy i tupie, ty się do niego nie dołączaj, przyjmij raczej pozycję obserwatora i pilnuj, czy dziecko w swoim ataku nie zrobi sobie krzywdy. 5. Nie bój się ukarać dziecka. Oczywiście nie chodzi o uderzenie, poniżenie czy nakrzyczenie na dziecko. Chodzi o karę, która nauczy je, że jego działanie przynosi konsekwencje. Jeśli dziecko mimo wielokrotnych próśb i upomnień upiera się, by rzucać zabawkami w każdą osobę, która wejdzie do pokoju, powiedz, że następnym razem zabawki zostaną mu odebrane i postępuj zgodnie ze swoimi słowami. Dziecku nie stanie się żadna krzywda a kara nie będzie zbyt wygórowana. Po kilku napadach złości zrozumie, że nie warto rzucać zabawkami. 6. Jeśli zauważasz, że żadne sposoby nie działają na dziecko, a napady złości wręcz przybierają na sile, skorzystaj z pomocy psychologa dziecięcego. Jego doświadczenie i porady powinny pomóc uporać się z problemem. Polecamy: Kiedy z dzieckiem pójść do psychologa, a kiedy do pedagoga i psychiatry? Czy twoje dziecko jest gotowe na nocowanie u dziadków? Pytanie 1 z 9 Pakujecie się na wakacje lub weekend poza domem. Jak reaguje twoje dziecko? cieszy się z wyjazdu i koniecznie chce pomóc w pakowaniu niechętnie rozmawia o podróży, reaguje płaczem lub stanowczo protestuje zadaje mnóstwo pytań o to, jak daleko jedziecie i jak będzie wyglądać jego łóżko U dzieci w wieku niemowlęcym nie można zdiagnozować zaburzeń nerwicowych. Lęki przejawiane przez dzieci są często elementem ich normalnego rozwoju. Maluchy przejawiają lęki społeczne, lęki przed obcymi osobami, lęki w nowych miejscach, lęki przed hałasem, dziwnymi dźwiękami, a nawet zabawkami. Reakcje lękowe nie są symptomem zaburzeń lękowych, nazywanych potocznie nerwicami, ale stanowią wyraz dojrzewania emocjonalnego dziecka. Niektóre maluchy jednak mogą być nadwrażliwe i reagują nieadekwatnie do działających bodźców. Jak zachowują się dzieci lękliwe i jak im pomóc? Zobacz film: "Depresja u dzieci" 1. Objawy reakcji lękowych u dzieci Nerwica jest chorobą, którą można zdiagnozować tylko i wyłącznie u osób dorosłych. Nerwicy nie można rozpoznać u niemowląt. Małe dzieci mogą jednak przejawiać pewne zachowania, które mogą uprawdopodabniać rozwój nerwicy w późniejszych latach życia. Co może wskazywać na lękliwość u dziecka? Histeria na wszelkie zmiany w otoczeniu, paniczny lęk przed obcymi osobami, płacz na widok hałaśliwych zabawek, problemy ze snem, częste budzenia się w nocy, brak apetytu, kaszel, czkawka, problemy z oddychaniem, niepokój ruchowy, problemy gastryczne – biegunki i wymioty. Niemowlęta, które reagują lękiem, mają wrażliwy układ nerwowy, który reaguje na bodźce nadmiernym pobudzeniem. Dziecko jest napięte, niespokojne, drażliwe. System nerwowy u małego szkraba cały czas się rozwija, dlatego nie można w tym czasie rozpoznać zaburzeń lękowych. Być może w wieku niemowlęcym maluch będzie nadpobudliwy i lękliwy, ale w wieku przedszkolnym będzie pogodnym, spontanicznym, pełnym ciekawości dzieckiem. Małym dzieciom nie można przepisywać żadnych leków uspokajających, gdyż są one silnie uzależniające i niekorzystnie wpływają na rozwijający się układ neuronalny maluszka. Niektórzy rodzice stosują czopki homeopatyczne albo syropy z melisą, które mają wyciszyć i uspokoić zdenerwowanego szkraba. 2. Jak pomóc dzieciom lękliwym? Układ nerwowy małego dziecka intensywnie się rozwija, następuje proces mielinizacji włókien nerwowych, dlatego maluch potrzebuje znacznie więcej czasu, by przystosować się do nowych sytuacji niż człowiek dorosły. Dobrym antidotum przeciw nerwicy u dzieci jest bliski kontakt malucha z rodzicami, bliskość emocjonalna i uczuciowa, wsparcie dorosłych, a także dbałość o stały rytm dnia, dzięki czemu dziecko ma zapewnione poczucie bezpieczeństwa. Chaos i nieprzewidywalność budzą w małym dziecku stres i szereg negatywnych emocji. Dziecko, które czuje się bezpieczne i kochane, będzie odważnie wkraczało w świat i eksplorowało najbliższe otoczenie. Bardzo istotne jest również to, w jaki sposób rodzice szkraba reagują na jego zachowania i lęki – czy przypadkiem nie podsycają zachowań lękowych, nie nasilają patologicznych reakcji? Czasami rodzice sami prezentują nadmiernie lękliwe postawy, które zaczyna naśladować dziecko. Wskutek tego może powstać w przyszłości pełnoobjawowa nerwica albo reakcje lękowe, do których można zaliczyć jąkanie się, moczenie mimowolne, tiki nerwowe, obgryzanie paznokci, nadpobudliwość psychoruchową, wymioty psychogenne, wybuchy gniewu, zaburzenia łaknienia i zaburzenia snu. Jak pomagać dzieciom, które są niespokojne i nadpobudliwe? Należy dozować społeczne interakcje. Ograniczać nowe atrakcje, ale towarzyszyć dziecku w czasie eksplorowania otoczenia. Prowadzić w miarę spokojny i ustabilizowany tryb życia (stałe pory posiłków i snu). Unikać zasypywania dziecka zabawkami i innymi gadgetami (czasami dzieci są niespokojne ze względu na zaburzenia integracji sensorycznej, a nadmiar bodźców skutkuje drażliwością i płaczem). Dbać o zasady higieny snu, np. kołysanka, muzyka relaksacyjna przed snem, ograniczenie hałasów. Nie uczyć wycofania i unikania, ale zaznajamiać dziecko ze światem, tuląc w bezpiecznych ramionach. To, co zwyczajowo nazywa się „nerwicą u niemowląt” jest po prostu wzmożoną pobudliwością psychiczną i nerwową dziecka. Nadmierna pobudliwość może wynikać z typu układu nerwowego, cech osobowości, temperamentu, ale także z sytuacji życiowej dziecka, atmosfery w domu rodzinnym i jakości relacji między rodzicami. Jeżeli reakcje lękowe u malucha będą utrzymywać się powyżej trzeciego roku życia, warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym. polecamy Witam serdecznie! Bardzo proszę i interpretacje wyników mojego 7 miesięcznego synka. Badanie było zlecone w związku ze złogami w nerce, dodam że syn jest wcześniakiem z 36 tc. Albumina g/l Fosfor w surowicy mg/dl Wapń w surowicy mg/dl Fosfataza alkaliczna 260 U/l Pozdrawiam! KOBIETA, 27 LAT ponad rok temu Niewydolność nerek w cukrzycy Cukrzyca to choroba, która atakuje wiele organów, również nerki. Może współwystępować z ich niewydolnością. Sprawdź, co warto wiedzieć o niewydolności nerek w cukrzycy. Noe podała Pani norm obowiązujących dla laboratorium, co jest istotne. Dlatego nie można odnieść się do wyników. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Wyniki badania krwi 7-miesięcznego dziecka – odpowiada Małgorzata Panek Co może oznaczać wysoki stan fosfatazy alkalicznej? – odpowiada Lek. Agnieszka Barchnicka Prośba o interpretację wyników morfologii – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Co oznaczają wyniki cholesterolu i kwasu moczowego? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Złogi w nerce a kamica – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Co znaczą zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej na podstawie zniekształconej główki? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Podwyższony poziom albuminy a możliwe przyczyny – odpowiada Lek. Tomasz Stawski Badania 1,5-rocznego dziecka w kierunku krzywicy – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Jak odczytać te wyniki badań przy nadciśnieniu? – odpowiada Lek. Katarzyna Szymczak Jaka jest interpretacja wyników kwasu moczowego i transaminazy alaninowej? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski artykuły Badania biochemiczne - osocze, profile, normy Badania biochemiczne krwi mają na celu ocenę skład Wapń całkowity - biochemia krwi, rola w organizmie, stężenie, badanie, norma Analiza krwi jest jednym z najbardziej znanych i n Proteinogram - charakterystyka, wskazania do badania, opis badania, normy, interpretacja wyników Białko jest niezbędne organizomi ludzkiemu do praw Nerki są narządem parzystym odpowiedzialnym za wydalanie produktów przemiany materii, wody i elektrolitów (potasu, sodu, wapnia) z moczem. Ich ostre lub przewlekłe uszkodzenie doprowadza do przejściowego (czasowego) lub trwałego pogorszenia czynności. Główną jednostką nerek odpowiedzialną za czynność filtracyjną (oczyszczanie) są kłębuszki nerkowe (ryc.). Podstawowym składnikiem kłębuszka nerkowego jest jego błona filtracyjna, której zadaniem jest filtrowanie krwi i usuwanie do moczu nagromadzonych w organizmie substancji oraz wody. W przypadku prawidłowej czynności nerek, błona filtracyjna zatrzymuje we krwi człowieka wszystkie niezbędne składniki, w tym białko, dlatego w prawidłowym wyniku badania ogólnego moczu białka nie ma. Kłębuszkowe zapalenie nerek (KZN) to grupa chorób, u podstawy których leży uszkodzenie błony filtracyjnej kłębuszków nerkowych, która zaczyna przepuszczać do moczu białko i krwinki czerwone. Może to być następstwem zakażeń wirusowych lub bakteryjnych. KZN może mieć także tło genetyczne. Przebiegać może w sposób „ostry”, krótkotrwały, najczęściej związany z infekcjami (np. po paciorkowcowym zapaleniu gardła) lub w sposób przewlekły, doprowadzając w niektórych przypadkach do trwałego uszkodzenia nerek. Ryc. Schemat kłębuszka nerkowego Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek Co to jest ostre kłębuszkowe zapalenie nerek i jakie są jego przyczyny? W porównaniu z osobami dorosłymi dzieci chorują znacznie częściej na ostre kłębuszkowe zapalenie nerek. Stwierdza się je częściej u chłopców niż u dziewczynek. Szczyt zachorowań przypada na wiek szkolny (7–10 lat), rzadko chorują dzieci poniżej 3. roku życia. Ostre kłębuszkowe zapalenia nerek stanowią ok. 10–15% wszystkich typów kłębuszkowych zapaleń nerek i stwierdza się je od 2-5 zachorowań / 100 000 dzieci rocznie. Najczęściej ostre kłębuszkowe zapalenie nerek poprzedzone jest infekcją górnych dróg oddechowych lub skóry. Główną rolę w powstaniu ostrego popaciorkowcowego kłębuszkowego zapalenia nerek odgrywają kompleksy immunologiczne (odpowiedź organizmu na zakażenie), które uszkadzają błonę filtracyjną kłębuszka, czego wynikiem jest pojawienie się białka i krwinek czerwonych w moczu. Jak się objawia ostre kłębuszkowe zapalenie nerek? Najczęściej choroba rozpoczyna się od pojawienia obrzęków zlokalizowanych na twarzy (opuchnięte oczy po śnie) lub w okolicy kostek na nogach, a także krwiomoczem. Mocz może mieć kolor czerwony lub ciemno-brunatny. Dzieci na ogół nie gorączkują w tym okresie. Zmiany te pojawiają się 5–21 dni po zapaleniu gardła i górnych dróg oddechowych lub 3–4 tygodnie po zapaleniu skóry. Po ok. dwóch tygodniach krwiomocz przechodzi w krwinkomocz (zmiany widoczne jedynie w mikroskopie). Obrzęki stwierdza się prawie u wszystkich chorych. Obrzęki mogą się utrzymywać do dwóch tygodni od rozpoczęcia choroby i związane są zatrzymaniem w organizmie wody i sodu. Dziecko skarży się na bóle brzucha, wymioty, bóle głowy, jest apatyczne, ma gorszy apetyt. Zmianom tym często towarzyszy nadciśnienie tętnicze. W rzadkich przypadkach, przy znacznie podwyższonych wartościach ciśnienia tętniczego krwi, może dochodzić do tzw. kryzy nadciśnieniowej przebiegającej z drgawkami. W niektórych przypadkach dochodzi do znacznego zmniejszenia ilości produkowanego moczu, aż do wystąpienia ostrej niewydolności nerek z bezmoczem włącznie. W przypadku zmiany zabarwienia moczu, pojawiających się obrzęków twarzy lub kostek należy niezwłocznie udać się do lekarza. Jak lekarz stawia diagnozę? Badania laboratoryjne Podstawowym badaniem laboratoryjnym jest badanie ogólne moczu, które zawsze należy wykonać w przypadku podejrzenia ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek. Charakterystyczne odchylenia w tym badaniu to: krwinkomocz mikroskopowy (czyli obecność w moczu krwinek czerwonych w ilości niezauważalnej gołym okiem, ale stwierdzanej w badaniu mikroskopowym), który jest stałym objawem choroby (od obecności kilku krwinek czerwonych – erytrocytów; świeżych i wyługowanych, do całego pola widzenia pokrytego gęsto warstwą erytrocytów w przypadku krwiomoczu), białkomocz – ilość białka traconego z moczem w ciągu doby na ogół nie przekracza 3 gramów, obecność w osadzie tzw. wałeczków szklistych lub szklisto-ziarnistych, rzadko leukocytów (białych ciałek krwi). W badaniu krwi stwierdza się: obniżenie składowej C3 dopełniacza (komplementu) i aktywności hemolitycznej dopełniacza (CH50) wzrost miana ASO (antystreptolizyna O) powyżej 200 IU miernie nasiloną niedokrwistość w połowie przypadków zwiększenie stężenia immunoglobuliny IgG. Inne badania W każdym przypadku podejrzenia ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek należy zmierzyć ciśnienie tętnicze a następnie mierzyć je 3–4 razy na dobę. W badaniu USG obraz nerek nie jest charakterystyczny. W znacznej większości przypadków nie ma konieczności wykonywania biopsji nerki. Biopsję wykonuje się jedynie w przypadku długo trwającego oddawania małej ilości moczu w celu różnicowania z ostrą niewydolnością nerek lub gwałtownie postępującym kłębuszkowym zapaleniem nerek. Na czym polega leczenie? Leczenie ostrego kłębuszkowego zapalenia nerek jest najczęściej leczeniem objawowym, prowadzonym w szpitalu, polegającym na podawaniu antybiotyków (głównie antybiotyki z grupy penicylin), zapewnieniu choremu spokoju i wypoczynku oraz leczeniu nadciśnienia tętniczego i moczopędnego (odwadniającego). W przypadku, gdy białkomocz jest duży podaje się dziecku wlewy 20% roztworu albuminy ludzkiej. Gdy dziecko długo nie oddaje moczu, a obrzęki narastają lekarze mogą rozważyć leczenie nerkozastępcze (dializy). Po wypisie ze szpitala należy okresowo (raz na dwa tygodnie) kontrolować badanie ogólne moczu. W przypadku długo utrzymujących się zmian w moczu (krwinkomocz, białkomocz) należy skontaktować się z nefrologiem dziecięcym. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie? Ostre kłębuszkowe zapalenie nerek jest chorobą o ostrym przebiegu, ale dobrym rokowaniu. Większość objawów ustępuje całkowicie w przeciągu kilku tygodni lub miesięcy. Nawroty choroby należą do rzadkości. Należy jednak pamiętać o okresowych badaniach moczu (raz na kwartał) oraz pomiarach ciśnienia tętniczego. Przez co najmniej rok po przebytym ostrym kłębuszkowym zapaleniu nerek dziecko powinno być pod opieką Poradni Nefrologicznej. Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek Co to jest przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek i jakie są jego przyczyny? Przyczyną powstania przewlekłych postaci kłębuszkowego zapalenia nerek są zaburzenia w mechanizmie immunologicznym dziecka. W wyniku odpowiedzi organizmu na zakażenie powstają przeciwciała przeciwko antygenom kłębuszków nerkowych oraz złogi immunologiczne, które odkładają się w naczyniach lub w nerkach i uszkadzają błonę filtracyjną. Przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek może być chorobą pierwotną (dotyczy jedynie nerek) lub wtórną do zmian chorobowych w innych narządach (np. wirusowe zapalenie wątroby, choroby układowe, nowotworowe, uszkodzenie polekowe). U dzieci dominują przewlekłe zapalenia kłębuszków nerkowych o charakterze pierwotnym. Przebieg choroby jest bardzo różnorodny i zależy od typu kłębuszkowego zapalenia. U większości dzieci stwierdza się białkomocz, krwinkomocz i obrzęki. W części przypadków dochodzi do kolejnych nawrotów choroby, np. wywołanych infekcją górnych dróg oddechowych. O rozpoznaniu poszczególnych typów kłębuszkowego zapalenia nerek decyduje jedynie biopsja nerki. Jest ona o tyle ważna, że różne typy KZN mogą przebiegać ze zbliżonymi do siebie objawami, a od typu choroby uwarunkowane jest specyficzne leczenie choroby. Jak się objawia przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek? Kłębuszkowe zapalenie nerek objawia się najczęściej białkomoczem, i obrzękami, niekiedy krwinkomoczem lub krwiomoczem. Początkowy przebieg może być skryty bez uchwytnych objawów klinicznych. Dziecko może być apatyczne, skarżyć się na brak apetytu. Stopniowo mogą się pojawiać obrzęki zlokalizowane na twarzy w okolicy oczu, zwłaszcza po śnie, na podudziach w okolicy kostek lub obrzęki widoczne na całym ciele dziecka. Dziecko szybko przybiera na wadze mimo słabego apetytu. Obrzęki można stwierdzić uciskając nóżkę dziecka w okolicy kostki. Przy obrzękach pozostaje po ucisku „dołeczek” - mały przy niewielkich obrzękach i głębszy przy obrzękach masywnych. U dzieci od 1. do 12. roku życia najczęstszym typem KZN jest tzw. idiopatyczny zespół nerczycowy. Występuje z częstością 2–7 zachorowań rocznie/100 000 dzieci poniżej 15. roku życia i stwierdza się go u ok. 75% dzieci z pierwszym rzutem zespołu nerczycowego. U dzieci młodszych 2–3 razy częściej stwierdza się go chłopców niż u dziewczynek. Najwięcej zachorowań notuje się do 6. roku życia. Typową cechą idiopatycznego zespołu nerczycowego jest jego nawrotowość. W przypadku wystąpienia obrzęków, (np. trudności z założeniem bucików, szybkim przyrostem ciężaru ciała) należy pilnie skontaktować się z lekarzem. Jak lekarz stawia diagnozę? Podstawowym badaniem jest badanie ogólne moczu. W przypadku stwierdzenia obecności białka w moczu konieczna jest ponowna kontrola po upływie 1-2 dni celem oceny, czy straty białka narastają. Jeżeli lekarz zdecyduje należy wykonać dobową zbiórkę moczu. Wykonuje się ją poprzez zbieranie każdej porcji moczu przez całą dobę i zlewanie do pojemnika, żeby ocenić ile białka traci dziecko. W przypadku stwierdzenia wydalania białka w ilości przekraczającej 50 mg/kg mc./dobę mówimy o białkomoczu nerczycowym. W badaniach krwi należy ocenić stężenie albumin, białka całkowitego, mocznika, kreatyniny, wapnia, cholesterolu. Ocenić należy także układ krzepnięcia, gdyż wystąpienie zespołu nerczycowego usposabia do występowania „nadkrzepliwości” krwi, co może skutkować zatorami w naczyniach krwionośnych. Podstawowym badaniem jest biopsja nerki. Biopsja nerki polega na pobraniu niewielkiego fragmentu nerki. U dzieci starszych (powyżej 6.–7. rż.) wykonuje się biopsję igłową w znieczuleniu miejscowym pod kontrolą obrazu USG. Dziecko przed biopsją pozostaje na czczo. Przed biopsją konieczne jest wykonanie badania układu krzepnięcia. Biopsję można wykonać jedynie u dzieci szczepionych na WZW B (po kontroli miana przeciwciał). Gdy miano przeciwciał jest poniżej miana ochronnego rodzice powinni doszczepić dziecko dostępną szczepionką przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby B (WZW B). W przypadku dzieci młodszych( do 6 roku życia) konieczne jest wykonanie znieczulenia celem pobrania wycinka nerki. Przed wykonaniem badania biopsyjnego rodzice dziecka proszeni są o wyrażenie zgody na zaproponowane badanie. Jak każde badanie inwazyjne, biopsja nerki w niewielkim odsetku obarczona jest powikłaniami głównie krwawieniem i powstaniem krwiaka w okolicy nerki. Po wykonanej biopsji dziecko powinno leżeć na plecach przez następne 12 godzin, by zmniejszyć ryzyko powstania krwiaka. U większości dzieci z pierwszym rzutem zespołu nerczycowego nie ma konieczności wykonywania biopsji nerki, ponieważ (jak wynika z badań) – występują tu przede wszystkim tzw. zmiany minimalne. Oznacza to, że w zwykłym mikroskopie struktura nerki wygląda prawidłowo, a nieprawidłowości widać dopiero w wielokrotnym powiększeniu (w mikroskopie elektronowym). Ponadto istnieją wskazania do wykonania biopsji w sytuacji, gdy stwierdza się: nietypowy wiek dziecka w momencie ujawnienia się choroby (poniżej 1. rż. lub powyżej 12. rż.), oporny lub zależny od leczenia zespół nerczycowy, konieczność sprawdzenia zmian miąższu po wieloletnim leczeniu i przy stwierdzanym pogorszeniu czynności nerek. Na czym polega leczenie? Początek leczenia na ogół przeprowadza się w szpitalu. W przypadku zespołu nerczycowego z dużymi obrzękami w leczeniu stosuje się glikokortykosteroidy w postaci dożylnej (metyloprednizolon od 3 do 12 „pulsów”) lub doustnej (prednizon) jeżeli straty białka nie są duże i nie towarzyszą mu nasilone obrzęki. Powszechnie uznanym standardem leczenia pierwszego rzutu zespołu nerczycowego jest 6-miesięczna kuracja glikokortykosteroidami w zmniejszających się dawkach. Schematy te są modyfikowane w przypadku stwierdzanej steroidozależności lub oporności. Definicje tych stanów przedstawiono w tabeli. Zarówno w przypadkach nawrotowości, steroidozależności, jak i oporności u dzieci z zespołem nerczycowym stosuje się inne leki, takie jak: cyklofosfamid - podawany do 3 miesięcy, chlorambucyl – podawany do 3 miesięcy, cyklosporyna A stosowana latami lub mykofenolan mofetylu stosowany co najmniej przez 1 rok. Podawanie wymienionych leków wiąże się ze swoistymi objawami niepożądanymi poszczególnych preparatów. Termin Definicja steroidowrażliwość wystąpienie remisji (brak białka w moczu) w czasie pierwszych 4 tygodni leczenia steroidozależność wystąpienie co najmniej 2 nawrotów w okresie zmniejszania dawki pierwotna steroidooporność brak reakcji na 8-tygodniowe leczenie wtórna steroidooporność oporność u chorego pierwotnie wrażliwego na kortykosteroidy Oprócz leczenia podstawowego (glikokortykosteroidy) prowadzi się leczenie objawowe mające na celu skorygowanie zaburzeń wynikających z masywnego białkomoczu. W przypadku znacznych strat białka ze zmniejszeniem stężenia albumin we krwi podaje się dożylne wlewy 20% roztworu albumin z leczeniem moczopędnym (furosemid). Prowadzi się leczenie odwadniające u chorych z obrzękami, wyrównywanie stężenia wapnia we krwi, zmniejszanie stężenia cholesterolu (statyny), profilaktykę przeciwzakrzepową oraz leczenie nadciśnienia tętniczego, jeżeli jest stwierdzone. Z powodu zmniejszonego stężenia wapnia podaje się preparaty wapnia i witaminy D3. Po opanowaniu białkomoczu dalsze leczenie można prowadzić w warunkach domowych. Podstawową zasadą leczenia dzieci z kłębuszkowym zapaleniem nerek wymagających długiej terapii, jest bezwzględne przestrzeganie zaleceń. Bardzo szkodliwe może okazać się samowolne zmniejszenie dawki leków lub ich całkowite odstawienie, np. w przypadku braku białka w moczu, bez wcześniejszego uzgodnienia tego z lekarzem. Może to wywołać nawrót choroby i ponowną konieczność hospitalizacji i leczenia dożylnego. Dotyczy to głównie prednizonu, cyklosporyny A lub mykofenolanu mofetylu. Podczas prowadzonego leczenia w domu konieczna jest okresowa kontrola moczu (badanie ogólne). Dzieci z KZN powinny być objęte opieką specjalistyczną nefrologiczną z okresową kontrolą w Poradni Nefrologicznej. W przypadku pojawienia się ponownie obrzęków należy bezzwłocznie skontrolować mocz i ocenić białkomocz oraz skontaktować się z lekarzem lub ośrodkiem leczącym dziecko. Należy pamiętać, że nawet banalna infekcja może wywołać nawrót zespołu nerczycowego (w tym nieleczone zęby w stanie zapalnym), czyli ponowne pojawienie się obrzęków i zmniejszenie ilości moczu. Konieczne jest wtedy ograniczenie podaży płynów by nie dopuścić do narastania obrzęków. Dzieci w okresie stosowania dużych dawek glikokortykosteroidów oraz leczenia immunosupresyjnego powinny unikać większych skupisk rówieśników, zwłaszcza w sezonie nasilonych infekcji. W przypadku szczepień należy pamiętać, aby nie podawać preparatów zawierających żywe drobnoustroje. Stosowanie dużych dawek glikokortykosteroidów i leków immunosupresyjnych może osłabiać skuteczność szczepionki, a samo szczepienie może wywołać nawrót choroby. Realizacja podstawowego kalendarza szczepień jest trudna i każdorazowo wymaga ustalenia z leczącym dziecko nefrologiem. Większość powikłań spotykanych w przebiegu zespołu nerczycowego jest związanych z wielomiesięcznym leczeniem glikokortykosteroidami (niskorosłość, otyłość, cukrzyca, zaćma, zmiany w gęstości kości) lub jest wynikiem znacznych strat białka z moczem (nadkrzepliwość, hipokalcemia, hipercholesterolemia). Czy możliwe jest całkowite wyleczenie? U 90% dzieci uzyskuje się remisję (brak białka w moczu) w pierwszym rzucie zespołu nerczycowego. U 20% tych dzieci nie stwierdza się nawrotów, u 40% nawroty występują rzadko, a u 30% stwierdza się częste nawroty przy zmniejszeniu dawki (steroidozależność). U 10% dzieci rozpoznaje się steroidooporność. Rokowanie w przebiegu zespołu nerczycowego zależy głównie od reakcji na zastosowane leczenie. Oporność na zastosowane leczenia stanowi czynnik ryzyka rozwoju niewydolności nerek. W ciężkim przebiegu należy się liczyć, że zespół nerczycowy jest chorobą na całe życie. U niektórych dzieci (w zależności od typu KZN) może dojść do rozwoju przewlekłej choroby nerek i w ok. 25% do schyłkowej niewydolności nerek z koniecznością leczenia dializami lub przeszczepieniem nerki. Kłębuszkowe zapalenie nerek uwarunkowane genetycznie Kłębuszkowe zapalenie nerek może być także chorobą wrodzoną. Jedną z postaci wrodzonego zespołu nerczycowego jest tzw. zespół fiński. Choroba ma ciężki przebieg i ujawnia się bezpośrednio po urodzeniu. Dzieci najczęściej rodzą się przedwcześnie, z dużym brzuchem i wiotkością mięśni. W wyniku bardzo dużych strat białka z moczem rozwijają się nasilone obrzęki oraz narasta ryzyko powikłań zakrzepowych i zakażeń. Jeżeli nie udaje się opanować straty białka konieczne jest usunięcie obu nerek i rozpoczęcie leczenia dializami (najczęściej dializa otrzewnowa). Po osiągnięciu masy ciała 7–8 kg wykonać można przeszczepienie nerki. W innych odmianach genetycznie uwarunkowanych zespołów nerczycowych przebieg nie jest tak dramatyczny. Objawy mogą się pojawiać w różnym wieku i są podobne do stwierdzanych w pozostałych typach KZN tzn, obrzęki, białkomocz, krinkomocz. Bardzo rzadko stwierdza się rodzinne występowanie KZN. Wspólną cechą zespołu nerczycowego o podłożu genetycznym jest oporność na stosowane leczenie przyczynowe.

złogi w nerkach u niemowlaka